Autopech

 Autopech.

Mijn auto is inmiddels 16 jaar oud en heeft nu eindelijk 101.000 km gereden. Laatst piepten en schuurden de remmen dus heb ik de remblokken en schijven laten vervangen.

Enkele dagen later trapte ik door de koppeling heen. Dat was een enorme knal en de onderdelen vlogen langs mijn voeten. Even een paar bouwvakkers lief aangekeken die mij met auto en al naar de parkeerplaats duwden. De ANWB man kwam en ja hoor, de koppelingskabel was gebroken. Met Vincent samen de zelfde avond de auto naar de garage gesleept. Gelukkig was de auto de volgende dag klaar en kon ik weer rijden. 

Het koppelingspedaal voelde net zo slap als een vaatdoek en ik had niet zo'n fijn gevoel erbij. Het schakelen ging wat moeilijk, maar dat zou wel even wennen zijn. De volgende dag weer gereden en weer had ik problemen met schakelen. Steeds extra de koppeling ingedrukt en toen ging het wel weer. Zaterdag zou ik Lieke naar de hockey in Berkel-Enschot brengen. Ik vertrek altijd te vroeg en dat was maar goed ook. Twee keer stond ik stil en kon ik niet meer schakelen. Vaak in zijn twee of drie doorgereden.

Lieke was wel op de hockey aangekomen. Ze maakte zelfs drie punten en na de wedstrijd reden we naar huis. Alhoewel, dat rijden moet je wel voor lief nemen. Nu stond ik telkens als ik moest schakelen stil en zat de pook muurvast. Vaak de alarmlichten aan gedaan en hopen op betere tijden. Eenmaal bijna thuis bij Lieke, vlak bij het Tweestedenziekenhuis, was het klaar en wat ik ook deed, ik kon niet meer schakelen. Veel mensen toeteren omdat je stil staat met de alarmlichten aan, maar geen mens die kwam helpen. Ik kon alleen nog achteruit en ik zei tegen Lieke: vind je het erg om in zijn achteruit naar huis te rijden? We moesten beide lachen. Uiteindelijk kwam er een ambulance voorbij en die  twee hulpverleners hebben de auto en ons naar een parkeerplaats geduwd. Tjonge wat een gedoe. ANWB weer gebeld en het zou lang duren. We stonden bij een Polenhotel en konden daar niet in. Lieke besloot naar huis te lopen en ik zou op de ANWB wachten. Toch gelukt in het Polenhotel naar het toilet te kunnen gaan. 

Na twee uur kwam de redding, toevallig dezelfde man als die ik had bij de koppelingskabel. Ik vertelde het verhaal en hij zei: oh dan weet ik het al!. Inderdaad, de kabel was wel geplaatst, maar nog niet goed aangedraaid! Dat heeft hij dus meteen gedaan en jawel hoor, ik kon schakelen en ik voelde dat het koppelingspedaal ook veel meer weerstand had. Snel naar Lieke gereden, die al lekker had een douche genomen en gegeten (6 broodjes) en nu kon ik eindelijk aan de koffie met een broodje. Ik was kapot. 

Na de koffie wilde Lieke nog graag even naar Shoeby kleding kijken en om een lang verhaal kort te maken: we bezochten twee winkelcentra en het kind heeft twee prachtige merk T-shirts van Oma gekregen. Ze was er super blij mee en zei: Oma, met jou beleef je toch altijd wat hé en wat een fijne dag hadden we samen.

Eenmaal weer thuis waren Lonneke en Thijs er ook al en niet veel later kwam Vincent thuis. Iedereen was moe van de activiteiten van die dag. Voor mij tijd om lekker naar huis te gaan. Ik had voor hun allemaal een grote pan soep gemaakt, dus niemand hoefde te koken .

Het was weer een  enerverende dag.