EUS

EUS Özcan Akyol
Eus Özcan Akyol
ISBN: 978-90-446-2069-6
Biografie





Eus is het even bejubelde als omstreden debuut van Özcan Akyol uit 2012: een tragikomisch en schokkend relaas over een jongen die volledig ontheemd door het leven moet en die zich moet zien te ontworstelen aan zijn turbulente jeugd.
Özcan Akyol is columnist (Algemeen Dagblad, de Stentor, Tubantia, De Gelderlander, Brabants Dagblad, Eindhovens Dagblad, PZC, BN/De Stem, de VARAgids en Helden).
Hij is televisie- en radiomaker (De neven van Eus, Onze man in Deventer, Sterren op het Doek).
Maar bovenal is Özcan Akyol schrijver van twee heftige, spraakmakende en geweldige romans: Eus en Toerist, en van het Boekenweekessay 2020, Generaal zonder leger.

Recensies:

Vreemde, gemengde gevoelens bij het lezen van dit autobiografische boek. Het is geschreven aan een rotvaart en het zit vol humor, maar toch verveel je je soms - door de werkelijkheid van dit saaie leven waar niets dan drank en meisjes enzomeer thuishoort. Het staat in een lekker taaltje, scheldend, vulgair, en hoewel het taaltje soms te vulgair is, leef je er wel helemaal in mee, het is immers de werkelijkheid van Eus.
Het boek is vaak leuk, maar er zijn de heel tragische aspecten, Eus die verstandig is, maar van een directrice niet naar de havo mag, maar naar de Turkenschool moet - we zien nog maar eens waar het altijd al mis ging met immigratie. Eus daagt niet op op school, maar niemand doet wat.
Wat achtergrond betreft, vind ik dit boek vergelijkbaar met 'De helaasheid der dingen' van Dimitri Verhulst. Alleen met één groot verschil. Waarom is Dimitri Verhulst naar een instelling voor bijzondere jeugdzorg gemoeten, terwijl Ozcan Akyol niet eens naar de havo mocht, en kon spijbelen wat hij wilde? Omdat hij Turk was?
Knap hoe Akyol in een zinnetje, één woord vermeldt op het einde van het boek: 'Een Surinaamse cipier'. Het was een Surinaamse cipier die hem leerde boeken lezen, die hem redde. Niet zijn advocaat. Niet de directeur van de gevangenis. Maar die Surinamer. Eén woordje, in een heel boek, en alles staat erin.
Ik bewonder Ozcan Akyol enorm om wat hij gedaan heeft in het leven. Geen depressies, geen zelfmedelijden, verder doen ondanks alles, en leren van het leven. Je moet het maar doen. Breken met familie is niet makkelijk, sociale achterstand inhalen in onze maatschappij ook niet.
Woeffwoeffwaf60

Makkelijk te lezen boek. Mijn interesse werd gewekt door de interviews met de schrijver in DWDD en in 24-uur met...... Ik vind het een mooi verhaal dat deze 'foute' jongen in de gevangenis de liefde voor boeken/lezen heeft ontdekt en is gaan schrijven. Ik vind het mooi dat hij hierdoor op het 'rechte' pad is gekomen. Maar als ik het boek lees, lees ik over een wereld die zo ver van mij af staat. En die me eigenlijk enorm tegenstaat. Ik walg van de mannen waarover je leest, over hoe ze met de meiden omgaan. Ik heb geen sympathie met de hoofdrolspelers. Maar het is een leuk boek om te lezen en wel eens leuk om te lezen hoe dat nu eigenlijk gaat in die wereld.
Paula

Vind de schrijfstijl slecht. Regelmatig kom je woordgebruik tegen waaraan duidelijk merkbaar is dat het niet tot de gebruikstaal van de schrijver hoort. Erg irritant. Ik ben halverwege het boek gestopt met lezen. Misschien ga ik er ooit in verder...... maar ik denk het niet.
Sjaan

Het boek begint veel belovend: het is een interessant onderwerp, de hoofdpersoon intrigeert je en het tempo ligt hoog.
Snel slaat het om, ik vond dat het snel bergafwaarts ging. De vertel manier begint te vervelen, de straattaal haalt de vaart eruit en langzaam aan begon ik mij echt te ergeren aan de platte opmerkingen.
Marion S.

Ik vind Eus op teevee een sympathieke figuur. In Eus' boekenprogramma en zijn interviewprogramma in de stoel van het kapsalon toont hij zich als een geïnteresseerde en betrokken gesprekspartner. Al kijkt hij af en toe wat verwonderd alsof hij het Nederlands van de gesprekspartner niet ten volle begrijpt. Dus met meer dan goodwill en hoge verwachtingen ben ik aan dit boek begonnen.
Net als andere boeken die ik recent las (o.a. Isik 'Wees onzichtbaar') speelt de tyrannieke Turkse vader een hoofdrol. Het drijft de arme Eus in het verzet en in de misdaad. Ondertussen probeert de schrijver er een eigentijdse versie van 'Ik, Jan Cremer' van te maken. Een schelmenroman, maar dan zonder de minste sympathie voor de hoofdpersoon. De vuilbekkerij, de afschuwelijke attitude tegen vrouwen en het gebrek aan het minste respect voor de maatschappelijke waarden, beginnen op den duur mateloos te vervelen. De stereotype benadering van de Turkse populatie door iemand uit het eigen nest, maken van hem niet alleen een nestbevuiler en amorele vertegenwoordiger, maar doordat hij nu ook zo prominent aanwezig is in de Nederlandse media, maakt het voor mij nog meer onbegrijpelijk dat dit boek ooit werd uitgegeven. Nee heus, voor mij nooit meer Eus. Dat hij nog het lef heeft om andere 'echte' schrijvers voor de buis te ondervragen; het zou hem eigenlijk verboden moeten worden. Tijdverlies... dit boek.
Luc Steensels


Toen ik al een tijdje in dit boek aan het lezen was, heb ik toch nog eens goed gekeken over wie dit gaat en wie de schrijver is. Zoals ik Eus ken van de tv, kwam totaal niet overeen met die uit dit boek. Wat een afschuwelijk verhaal, de minachting die hij vertoont, het meelopen, de criminele gedragingen, het is gewoon niet normaal. Ja dat een cipier hem een boek geeft en dat zijn leven verandert. Nou ja zeg, mijn respect is totaal verdwenen en met dit verhaal in mijn achterhoofd kijk ik heel anders of niet meer naar Eus. En ja, het zal wel door zijn vader komen, maar je hebt zelf ook nog wat te bieden.
GH